Intiem Zijn

Facebook Instagram Envelope
Aanmelden

LENNA ONTDEKTE DAT ZE ALS BABY IS BESNEDEN ‘Zonder dat ik het wist, is mij iets afgenomen’

Alsof het niets was, vertelde Lenna’s (42) biologische moeder achttien jaar geleden dat ze als baby was besneden. Die bekentenis zette haar hele leven op z’n kop. “Ik voelde me misselijk worden en zocht naar houvast. Hoe dan? En waarom?”

 

“Het gebeurde tijdens een tweede bezoek aan mijn biologische familie in Indonesië, in 2005. Ik ben als baby geadopteerd door mijn Nederlandse adoptieouders en sinds 2002 had ik contact met mijn biologische familie in Kampong Kelor, een klein dorp in het district Tangerang. Sindsdien onderhielden we enigszins contact. Omdat mijn biologische moeder het niet breed had, gaf ik haar af en toe geld. Ook aan de schoolspullen van mijn halfbroertje betaalde ik mee. En toen hij zeven jaar werd, schonk ik geld voor zijn besnijdenis. In de Indonesische cultuur is dat heel normaal. Het besnijden van een jongen wordt als iets feestelijks gezien, dus toen ik samen met mijn vriend in 2005 in Indonesië was voor familiebezoek en vakantie, werd ik uitgenodigd voor het besnijdenisfeest.

Na anderhalve week heerlijk vertoeven in onder andere Bogor en Bali reisden we samen met onze tolk naar mijn biologische familie. Terwijl we met z’n allen aan het eten waren, praatten we over besnijdenissen. Ik vertelde dat er in Nederland ook jongens worden besneden, maar dat dat meestal om medische redenen is. En dat het bij meisjes vrijwel nooit gebeurt. Als reactie hierop begon mijn biologische moeder te lachen. Vervolgens zei ze iets in het Indonesisch, maar ik kon het niet verstaan.‘Ze zegt dat jij ook bent besneden,’lichtte de tolk toe.‘En dat je toen nog een baby was.’Met grote ogen keek ik haar aan. Had ik dat nou echt goed verstaan? Het was alsof de tolk en ik zonder woorden communiceerden met elkaar. Ze zag er net zo verbaasd uit als ik.” 

"Fietsen was niet prettig en ik had vaak zomaar steken in mijn vagina. Dat moest met mijn besnijdenis te maken hebben"

Totaal geen empathie

“Terwijl ik naar mijn vriend keek, voelde ik me misselijk worden. Het was alsof de muren op me afkwamen en ik zocht bij hem naar houvast. Helaas leek het nieuws volledig langs hem heen te gaan. Ondertussen ging er bij vroeg ze. Ik knikte afwezig. Pas toen ik alleen met mijn vriend was, durfde ik er iets over te zeggen. Dat ik enorm was geschrokken van het nieuws. Wat vond hij er dan van? Maar hij reageerde allesbehalve empathisch. Het enige wat hij vroeg was of we het daar nou echt over moesten hebben. We waren toch lekker op vakantie? Kon het niet thuis in Nederland? Voor mijn emoties was duidelijk geen ruimte en het leidde tot een fikse ruzie tussen ons. Hoewel ik me niet begrepen voelde door mijn vriend, liet ik het maar gaan. Misschien had hij wel gelijk. We waren op vakantie, dus we konden het beste maar zoveel mogelijk genieten met elkaar.”

"In de auto terug was het doodstil. Uiteindelijk verbrak de tolk de stilte: ‘DAT WAS EVEN SCHRIKKEN, HÈ?"

mij van alles door mijn hoofd. Ik was besneden. Maar hoe dan? En waarom? Opeens snapte ik waarom ik altijd pijn had tijdens de seks. Altijd die strakke en stramme benen als mijn vriend me aanraakte. En steeds die lichte paniek en scherpe pijn. Ook dacht ik aan mijn ervaringen met fietsen. Ik vond dat nooit prettig en had vaak zomaar steken in mijn vagina. Het kon niet anders dan dat mijn besnijdenis daarmee te maken had. Omdat mijn biologische familie me raar had aangekeken toen ik in shock het nieuws tot me nam, hield ik met alle macht mijn tranen in. Ik was verward, boos en verdrietig, maar ik wilde de sfeer niet verpesten, dus besloot ik mijn emoties voor me te houden. Om eerlijk te zijn, had ik ook geen idee wat ik ermee aan moest. Het enige wat ik dacht, was dat er zonder dat ik het wist iets van mij was afgenomen. En dat ik me heel erg schaamde, omdat ik me meteen ook geen volwaardige vrouw meer voelde. In de auto terug naar onze verblijfplaats was het doodstil. Ik wist niet wat ik moest zeggen of doen. Uiteindelijk verbrak de tolk de stilte.‘Dat was even schrikken, hè?’

Dan maar pijn

“Vijf dagen later was ik jarig. Die avond gingen we op een prachtige plek uit eten. Als ik de foto die de ober van ons maakte nu terugzie, voel ik nog steeds hoe verdrietig ik toen was. Niet alleen omdat ik blijkbaar besneden was, maar ook omdat ik op dat moment echt besefte dat het met mijn relatie bergafwaarts ging. Het ging al een tijdje niet goed tussen ons. Ik genoot niet van seks en werd ook nooit nat. Het voelde niet prettig en daarom waren er maar weinig momenten dat ik er echt zin in had. We deden het wel, maar meer omdat ik aan mijn vriend tegemoet wilde komen. Ik hield van hem, dus de pijn die voor mij met seks gepaard ging, nam ik voor lief. Voor mij was dat normaal, maar dat het nooit echt van harte ging, frustreerde mijn vriend enorm. Er waren dus al wat strubbelingen in onze relatie. Het nieuws van mijn besnijdenis maakte het er niet beter op.

Omdat ik er graag meer wilde weten, ging ik nog één keer met mijn vriend en de tolk terug naar mijn biologische moeder om te vragen wat er precies met mij als baby was gebeurd. Ze vertelde dat er een stukje van mijn clitoris was weggeschaafd. Omdat het allemaal nog heel klein was, hadden ze – gelukkig – niet alles kunnen verwijderen. Voor mijn biologische moeder was er niks geks aan mijn besnijdenis. Ze had het door het dorpshoofd laten doen omdat het zo hoorde, want ze had het zelf ook ooit als baby meegemaakt. Ik vond dat superheftig om te horen. Terug in Nederland zocht ik naar informatie over vrouwenbesnijdenissen. Dat mijn relatie eigenlijk over was, legde ik even naast me neer. Mijn hoofd liep over van emoties, er was simpelweg geen plek meer voor iets anders. Bovendien was onze liefde nog groot. Ons seksleven liep niet lekker, maar we hielden wel heel veel van elkaar, dus ergens hoopte ik dat dat genoeg zou zijn. 

"Verdrietig keek in mee met de Gynaecoloog. Ik was alleen gekomen en voelde me ontzettend eenzaam."

Ondertussen maakte ik een afspraak met de huisarts. Hij schrok van mijn verhaal en voor het eerst liet ik mijn tranen de vrije loop. Door de schaamte die ik voelde, had ik het nog aan niemand anders verteld, en nu kwam alles eruit. Mijn huisarts had met me te doen. Hij zei dat het belangrijk was dat ik mijn besnijdenis op een goede manier zou verwerken en verwees me door naar een gynaecoloog en seksuoloog. Alles kwam tegelijk op me af. Het verlies van mijn vrouwelijkheid, mijn relatie die op knappen stond en daarbovenop had ik ook nog gedoe op mijn werk. Op een gegeven moment kon ik het allemaal niet meer aan en belandde in de ziektewet. Na een aantal weken kon ik terecht bij de gynaecoloog, die alle tijd voor me nam. Nadat ik mijn verhaal had gedaan, maakte ze foto’s van mijn vagina. Daarop was goed te zien dat ik in plaats van een clitoris littekenweefsel had en dat er ook een stukje van mijn binnenste schaamlippen was weggehaald. Verdrietig keek ik mee. Waarom was mij dit aangedaan? Ik was alleen naar de afspraak gekomen en voelde me nu ontzettend eenzaam. Mijn adoptieouders wisten het inmiddels ook – ze waren enorm geschrokken toen ze het hoorden –, maar ze woonden te ver weg om met me mee te gaan naar het ziekenhuis. En aan mijn vriend had ik ook nog steeds niks. Hij wilde er gewoon niet met me over praten. Na de gynaecoloog volgde een afspraak bij de seksuoloog. Een duo, een man en een vrouw, en ze waren erg onder de indruk van mijn verhaal. Nadat ik allerlei, vooral medische, vragen had beantwoord, legden ze uit dat ik de eerste vrouw was die om deze reden bij ze kwam. Ik was op zoek naar een troostende schouder, maar het voelde voor mij als een testcase, waardoor ik na twee sessies stopte.” 

"Ik was verward, boos en verdrietig, en ik schaamde me: Ik voelde me meteen geen volwaardige vrouw meer"

Wilde periode

“Vlak daarna barstte thuis de bom. In de internetgeschiedenis van onze computer zag ik dat mijn vriend porno had gekeken. Echt heel veel porno. Dat maakte me zo verdrietig dat ik mijn spullen pakte en naar mijn beste vriendin ging, een paar straten verderop. Het voelde als een groot verraad: waarom had hij mij er niet over verteld? Dan had ik het helemaal niet erg gevonden, maar nu stond het opeens zo tussen ons in. Hij bleek nog meer geheimen voor me te hebben. Zo biechtte hij na enkele weken op dat hij al een tijdje naar de hoeren ging.‘Ik deed het omdat ik behoefte had aan seks,’zei hij.‘Ik had ook vreemd kunnen gaan, maar dat wilde ik niet. Daarom deed ik op het deze manier. Het spijt me.’Het was het einde van onze relatie. Omdat we samenwoonden in onze kleine koopwoning, ging ik terug naar mijn ouders. Dat voelde als rock bottom: in korte tijd was ik alles kwijtgeraakt. Na een paar maanden vond ik steun bij een goede psycholoog, met wie ik veel gesprekken voerde, wat hielp bij mijn verwerking. Zo leerde ik onder andere dat liefde en seks niet per se hetzelfde hoeven te zijn. En dat liefde voor mij een band op zielsniveau is. Je kunt ook intiem zijn zonder seks, maar voor mij was het wellicht goed om te ontdekken wat ik zelf fijn vond. Volgens de gynaecoloog had ik nog steeds de gevoelige zenuwen die onder de clitoris zitten. Hierdoor was een orgasme in principe mogelijk voor mij. Ik moest er alleen wat meer moeite voor doen.

Na een verzoenpoging met mijn ex, die op niets uitliep, zei ik vastberaden tegen mezelf: even geen liefde meer, vanaf nu ga ik alleen nog maar seks hebben. En dus sloeg ik tijdens het uitgaan de ene na de andere man aan de haak. Omdat ik niet op zoek was naar liefde, voelde het als een heel wilde en leuke tijd. Vooral doordat ik mezelf leerde hoe ik kon klaarkomen. Er ging een wereld voor me open en ik voelde me eindelijk weer een volwaardige vrouw. Na een jaar werd ik toch verliefd, op de vader van mijn zoon Benjamin, die inmiddels tien is. Een tijdje waren we gelukkig met elkaar, maar na tweeënhalf jaar verbrak ik de relatie omdat hij vreemdging. Inmiddels ben ik zes jaar verder. Mijn nieuwe liefde loopt vast ergens rond, ik heb hem alleen nog niet ontmoet. Ik ben gelukkig met het leven dat ik nu leid. Zo heb ik een platform opgericht voor vrouwen die meer intimiteit in hun leven willen en dat heeft me erg geholpen bij de verwerking van mijn eigen besnijdenis. Door mijn verhaal te doen, hoop ik andere vrouwen te inspireren en te helpen met dingen waar zij op het gebied van intimiteit tegenaan lopen. Het belangrijkste wat ik hen wil meegeven, is dat je als vrouw zelf kunt bepalen hoe je hiervan geniet. Want ja, ik ben tegen mijn wil besneden, maar ik heb mijn lichaam geaccepteerd zoals het is.”

Geschreven door:

Haarlems Dagblad

Tekst: Renée Brouwer

Lees het originele artikel hier. 

Lees ook de andere LoveTalk verhalen